माझ्याबद्दल फारसं काही बोलावं असं खरंच काही नाही. अशी काही वेबसाईट बनवली म्हणून मी वेगळा ठरतो, असंही काही
नाही. वाचनातून चार-दोन शब्दांशी झालेली ओळख आणि डिझाईनचं असलेलं वेड या दोन्हींचा एकत्रित वर्कप्रपंच म्हणजे
‘तुझ्या-माझ्या कविता’.
माणसाची सहज प्रवृत्ती नेहमीच आनंदाच्या शोधात असते. वाटा निराळ्या असल्या तरी फुलपाखरं मध गोळा करणं थांबत
नाहीत. तसंच माध्यमं बदलली तरी रसिकतेची अनुभूती मात्र तीच राहते. थोडक्यात माझ्याजवळ जे थोडंफार आहे ते
डिजिटल स्वरूपातून इथं मांडण्याचा प्रयत्न केला; बाकी काही नाही. इंटरनेटच्या जंजाळात भटकताना कधी आजच्यासारखं
चुकून-माखून इकडं येणं झालंच तर सहज एखादी नजर फिरवून जा.
शेवटी आपल्या कृपाछायेत जगण्याचा अट्टहास
नेहमी असतोच. तो प्रत्ययास यावा हा अजून एक हट्ट. तसंही जे काही सांगायचं आहे ते कवितेतून सांगून मोकळा झालोय.
बाकी ‘आपण सुज्ञ असा!’
पुन्हा नवी मैफिल, पुन्हा नवे साथी, पुन्हा नवी कविता. हा
अनंतापासून अनंतापर्यंतचा प्रवास असाच सुरु राहील. त्याचबरोबर नवनिर्मितीची आस आणि श्वास अखंडित
चालू राहील. जेंव्हा केंव्हा निराशेचे ढग दाटतील, स्वाभिमानाच्या आकांक्षेला तडे जातील तेंव्हा
तेंव्हा शब्दांचे सामर्थ्य प्रबळ दावेदारीस पात्र ठरेल. संयम आणि निष्ठा तुमच्या प्रगल्भतेची
साक्ष देतील. अशाच काहीशा विषयाला हात घालणारी ‘दगड’ ही कविता. विंदांच्या पाषाणरूपी दगडासमोर
नतमस्तक होणारी.
महाराष्ट्र टाइम्सच्या कलासंगम काव्य मैफिलीत कवितेला मिळालेली उत्स्फूर्त दाद आणि वाचन पुरस्कार.
गेली काही वर्षे रसिक म्हणून अनुभवणाऱ्या मैफलीत कवितांच्या माध्यमातून प्रत्यक्ष सहभागी होण्याची
संधी मिळाली. आणि पहिल्याच प्रयत्नात या संधीचं सोनं होईल अशी काही कल्पना पण मनाला शिवली नव्हती.
कार्यक्रमामध्ये कवी कट्ट्यावर कविता वाचन करण्याची संधी तर मिळालीच शिवाय विशेष म्हणजे जवळजवळ एक
हजारापेक्षा अधिक कवितांमधूतेला प्रथम क्रमांकाचे पारितोषिक मिळाले. हा आनंद केवळ अवर्णनीय असा
होता.
महाराष्ट्र टाइम्स सारख्या वृत्त माध्यमाने केलेला हा सन्मान माझ्यासाठी नक्कीच मोठा होता. माझ्या
भविष्यातील लेखन वाटचालीतला मैलाचा दगड ठरावा इतका मोलाचा; आणि हे पारितोषिक मराठी अभिमान गीताचे
संगीतकार कौशल इनामदार यांच्याहस्ते मिळावे हे म्हणजे शब्दांचा संगीताकडून केला गेलेला गौरवच.
काही लोकांचा प्रवास कुठेतरी पोहचायचंय या हेतूने सुरु झालेला नसतो.
ते पाय टाकतात अन् वाटा आपसूक गवसत जातात. हा ऐहिक आणि दांभिक जगापल्याडचा प्रवास किती रंजक असतो
हे गुरु सारख्या मुसाफिराला पाहिल्यावर कळून येतं. चित्रकार, कवी, नाटककार, गीतकार, पटकथा
संवादकार, अभिनेता असं चहू बाजूंनी बहरलेलं बहुरंगी युवा व्यक्तिमत्व म्हणजे गुरु ठाकूर.
कवितेचं गाणं होतानाची प्रक्रिया अशा काहीशा प्रायोगिक विषयावरच्या कार्यक्रमात गुरु ठाकुरांची
भेट झाली. एखादा कलाकार त्याच्या प्रतिभेपलीकडे दैनंदिन आयुष्यात किती सजग आणि वंदनीय असतो हे
त्यांच्या कृतीतून आणि बोलण्यातून प्रत्ययाला आले.
मोहनमाळेत गुंफून माझ्यापरीने मी मनोगतातले माझे शब्द आणि मर्म
जपलेल्या मनस्थितीत पुन्हा मी माझा नवा कधी झालो कळलंच नाही.
हिरवा ऋतू आणि चंद्रशेखर गोखलेंच्या चारोळ्या म्हणजे अनोखी पर्वणीच. मराठी काव्यविश्वात चारोळी
प्रकाराला वेगळा मापदंड बनवण्याचे श्रेय गोखलेनाच. केवळ चार ओळीतूनच सखोल अर्थाची अनुभूती घेता
येते. फार कमी लोकांना येणाऱ्या नव्या पिढीशी जुळवून घेता येतं; आमचे भाग्य आहे की काका आमच्या
जनरेशन मध्ये आहेत. काट्याकुट्यातून प्रवास करणारं आयुष्य मोहरलेल्या जाणीवांनी किती हळुवारपणे
जगता येतं हे काकांच्या कविता वाचून कळतं. मटा मैफलीच्या तिसऱ्या पर्वात आपल्याशी झालेल्या भेटीत
आपल्या झुपकेदार मिशांच्या पाठीमागे दडलेलं हळवं मन दिसून आलं.
सभागृहात गझलेचा मुशायरा. सभागृह नेहमीप्रमाणे तुडुंब भरलेले. अशात एक व्यक्ती प्रेक्षकांच्याही
मागे कुठेतरी कोपऱ्यात उभी दाद देत असते. तसं हे चित्र मी बऱ्याच वेळा अनुभवलंय. खूप कौतुक वाटतं
त्या गर्दीतल्या दर्दी माणूसाचं. कारण ती व्यक्ती म्हणजे अन्य कोणी नसून त्याच मैफिलीचे संस्थापक
व आद्य कवी, गझलकार दस्तुरखुद्द वैभव जोशी हे असतात. प्रसिद्धी, लोकप्रियता असूनही आंतरिक
वास्तववादी जगात लीलया रमणारा एक अवलिया.
उत्तर आधुनिकतेनंतर आलेल्या डिजिटल युगात कवितेला सोशल मेडियाचा नवा आधार मिळाला. हाच डिजिटल टच
जोशींच्या कवितांमधून जाणवतो. गझलेचा इर्शाद करून सोबतीच्या करारात आणि कवितेच्या ऋणात आपल्या
भेटीत तुम्ही मला सदैव बांधून ठेवलंत.
प्रांजळ अंतरंगात आभाराच्या शब्दांना मुळीच स्थान नसते. तरीही हेतुपुरस्सरपणे थोडं बाजूला येऊन आपले आभार
मानतो. आपण मैफलीत आलात, थोडावेळ रमलात; मला छान वाटलं. कृपया आपला अभिप्राय बाजूच्या रकान्यात लिहून पाठवलात
तर ती माझ्यासाठी आपल्या भेटीची पोचपावती ठरेल.
धन्यवाद!
